امروزه اکثریت مردم امکان تهیه فضای مختصری برای گذارن زندگی در شهرها را هم دور از دسترس می‌دانند، پس چه سود از طرح ایجاد فضائی طبیعی و همراه شدن با طبیعت؟ چرا باز هم رویائی بیندیشیم، چند درصد از مردم، امکان داشتن فضائی هر چند کوچک را با امکانات طبیعی دارند؟
اما از جهتی دیگر اندیشیدم که اگر چه ایجاد این مکان در تهران کمتر اما در شهرهای کوچک تر و خصوصا در شمال ایران و یا ییلاقات نزدیک به شهرهای بزرگ قابل دسترسی و اجرا است. ضمن آنکه متریال و مبلمان و دکوراسیون مورد نیاز در طرح ها نیز به سادگی در دسترس باشد و در صورت عدم دسترسی مستقیم به این نوع کالا ها که اکثرا نمونه های خارجی هستند، امکان تولید مشابه آن در ایران نیز میسر است. خلاصه آنکه، هدف نهائی ایجاد فضائی متفاوت در محیط زندگی است به نحوی که آنگاه که از تکرار زندگی و یا زندگی تکراری، خسته و کسل می شویم، راه گریزی به دنیائی متفاوت در دسترس باشد. این نیاز به غایت واقعی است و هر یک از ما آنگاه که بیشتر دقت کنیم نیاز درونی خود را به این نوع از مامن را بیشتر احساس می نماییم. و چرا این خواسته درونی همه مان را بیان نکنیم و در جهت رفع آن نکوشیم ؟ گرچه رسیدن به این هدف برای بسیاری کمی دور به نظر برسد اما تلاش در این جهت خود لذت بخش می باشد. که گفته اند رفتن در راه اصل است و رسیدن به مقصد لحظه ای از این طی مسیر می باشد.
منظور نهائی ، رهائی از چهارچوب های تنگ زندگی شهری و اتاقهای در بسته آپارتمانها است ، اندیشیده اید که این دوری از طبیعت چه بر همه ما آورده است ، استرس هائی که هر روزمان با آن درگیر هستیم و احساس دور افتادگی و تنهائی که ریشه این همه در جدائی ما از طبیعت است .
بسیاری از ما امکان داشتن فضائی که حداقل آن تزئین محیطی است با مقداری گیاه ریشه دار در اطرافمان که حداقل نشستن دور هم را فراهم نماید اگر این فضا در محیط سر باز باشد و امکان مشاهده آسمان آبی را نیز فراهم نماید بسی فرح انگیزتر ، اما حتی آنگاه که به ییلاق هم می رویم و یا به ویلاها شمال کشور به نحوی دوباره به درون اتاقها می خزیم و باز تکرار و تکرار همان شرایط زندگی شهری را ایجاد می نماییم و چه خوب است آنان که امکاناتی در اختیار دارند از این طریق و آنان که امکانات اینچنین ندارند از امکانات موجود در طبیعت به این نیاز فطری خود پاسخ گویند و به این ترتیب از ایجاد بیماریهای روانی جلوگیری نماییم.
